çocuk olmak

ne güzel şeydir be. dünya götüne, minare sikine yaşarsın. bok vardı büyüdük amk.

gözünde büyüttüğü şeyleri büyüdüğünde küçümseyecek olmaktır.

20 yaşına geldim. tek başıma kalınca içimdeki çoçuğu orda tutamıyorum

keşke hep 5 yaşında kalsaydım..

bütün şekerleri yiyip sonra bu şekerleri kim yedi diye ortalığı ayağa kaldırmak, dayak yedikten sonra zırıl zırıl ağlarken kraker yemeye çalışmak, oyuncaklarla oynamak yerine kırmaktan zevk almak, her zaman anne diyip durmaktır.

en güzel zamanlardı. hiçbir şeyin umrumuzda olmadığı kendimizi bazen büyük hissettiğimiz ama asıl dünyayı görmediğimiz, tek derdimizin okul sırasında kimle oturacağımızın olduğu.. ne kadar ufak şeylermiş ne kadar masum şeylermiş. yaş büyüdükçe insanların çıkarcılığı kişiliksizliği artıyor. ama böyle olmamamalı insan büyüdükçe olgunlaşmalı. hata yapmaktan kaçınmalı. çocuk gibi masum kalmalı.

halının deseninde araba sürerken ağzınla ses araba sesi çıkartmaktır.

ne güzel akşama kadar aylık falan oynardık .özellikle simit oynarken efsane sarardı, uzakta yakaladığımıza acırdık az vururduk.şimdi düşene vurup, vurmayana acır olduk.güzel zamanlardı be hüzünlendim yakıcak bir bahar bile yok..

her yaşta mutlu olabilmenin en kolay yöntemi bence. yetişkin insanlar arasında en çok sevdiğim insanlar hala çocuk olabilenler. içlerindeki çocuğu öldürmeyenler. çünkü çocukken saf herşey, temiz. kaygısız ve düşünmeden. öyle yaşabilmek lazım.

çocuk olmak masumiyettir. o saflığı, temizliği büyüdükçe kaybederiz.

televizyon başında sabırsızlıkla tom ve jerry nin çıkmasını beklemekti, haftasonları erkenden kalkıp cnbc-e de nickelodeon kuşağını beklemekti. en özgür olduğumuz zamanlardı aslında. dert yok tasa yok, hayat free

hayatın en saf, en temiz halini görmektir.

hala yapabildiğim ve kimi zaman şikayetçi olduğum şeydir. baktım da girilen entrylere "masumiyet, saf olma" türevi şeyler yazılmış. yersiz bence, bir şeyleri büyütmeye bayılıyoruz

masumluktur, samimiyettir geçen gün kü olayı anlatayım galatasaray-tuzlaspor maçında yeniliyoruz diye ağlayan bir kardeşim var.

sürekli büyümek istemek büyüyünce de çocukluğa geri dönmek istemektir

ne yaparsan yap hep gülüyordun sorumluluk almak zorunda değildin. sadece eğleniyordun. durduk yere canını sıkan yoktu. ah be keşke küçüklüğüme dönüp yaşıyacağım acıları bilmeden gülmeye devam etsem.

masumiyettir, saflıktır, güzelliktir. ufacık bir şeyden bile acayip mutlu olmaktır.

salçalı ekmek, taşlarla kale yapıp futbol oynamak ve akşam ezanı.

çocuk ile çocuk olmak var birde.

konuşmaya ve yürümeye başlayana kadar gerçekten melek olmak demek. bu kategoridekilere kötülük yapmak için insandışı bir varlık olmak lazım. hem tüm canlılara hem de doğaya. ve çocuklara kötülük yapanlar da dahil tabi bu dediğime. özellikle de ilk başta dediğim şekilde olanlara kötülük yapanları bildiğin neyle cezalandırsan az kalır. dört-beş gündür beni terkeden hatunun çocukluk fotoğrafı gözümün önünden gitmiyor. onun çocukken yaşadığı her bir sıkıntı böyle boğazımda düğüm. sırf çocukken yaşadığı veya yaşadığını varsaydığım tüm sıkıntıları yaşamamış olması için imkanım olsaydı çocukluğumu verirdim. fotoğrafını koymuştum birkaç yere. bilerek kaldırdım. bazı fotoğraflar çok ağır çünkü. onun o ağlamaklı yüzü canımı yakıyor. ve ben o çocuk incinmesin diye artık onunla ilgili hiçbir şey yazıp konuşmak istemiyorum. o hep güzel kalsın içimde. ağzından emziği düştükçe kirpiklerinden öpüp emziğini vereyim. çok seviyorum seni çocuk. o tel tel kirpiklerine kurban olurum. kendine iyi bak lütfen. başka bir hayatta imkanımız olursa eğer, çocukluğumu çocukluğuna iliştirip kedere dair tüm sıkıntılarını sırtlanmak isterim. hep güzel kal lütfen. hep güzel kal. yalvarırım. başka bir varoluşta görüşmek üzere. ağlama bir de tamam mı. dökülmesin incilerin. kurban olurum ben sana. öpüyorum kirpiklerinden. öpüyorum avuç içlerinden. koklaya koklaya hem de.

doğal olarak haplı olmak güne haplı başlıyosun haplı bitiriyosun

tekrar etmek istediğim, asla olamayacağımı bildiğim, ama ümidimi de kesmediğim, belki her şey bir rüyadır dediğim, bir olay çocuk olmak.

mükemmel. dün yaşadığım bir olayı anlatayım. küçük kardeşim(5) anneme beni aratmış. annem telefonu açar açmaz hemen kardeşine veriyorum dedi, ne olduğunu anlamadan kardeşimin peltek cıvıltılı sesini duydum. -abla, abla sana bir soru sorcam doğru cevap ne hemen söyle. +sor ablacım. (arkadan diğer kardeşimin sesi geliyor, soruyu okuyor.) -aşağıdakilerden hangisi 'yorulmak' anlamında.. a pestilim çıktı, b eteklerim zil çalıyor, c burnumda tütüyor, d ayaklarıma kara sular kaçtı hadi hemen söyle cevap ne?. +cevap bence a ablacım. - son kararın mı? +son kararım. - a diyor ablam dedi ve anneme verdi telefonu. meğer telefondan kim milyoner olmak i̇ster oynuyorlarmış. kardeşim 'telefon joker hakkını' kullanmış. soruyu okurkenki heyecanı dünyalara bedel. heyecanlandıkça peltekleşiyor, yutuyor kelimeleri. ama öyle tatlı geliyor ki sesi. çocuk olmak sadece bu heyecan yüzünden bile mükemmel. hayata karşı, bir şeyleri başarmış olma hissine karşı heyecanlı. yeniden çocuk olmak isterdim.

en mutlu olduğum dönemlermiş şimdi anlıyorum.zaman makinesi icat olsa 5 yaşıma dönerim hiç şüphe etmeden.

küçük kuzenim 1 yıl önce beraber yediğimiz dondurmayı unutmuyor. herkes unutur karamelli dondurma sevdiğimi o unutmaz. "ben dondurma yemeye gittim sen niye gelmedin sana da karamelli dondurma alırdım" dedi. nasıl da habersiz her şeyden. sadece yanında olup birlikte dondurma yememizi istiyor. hep böyle kalsa keşke. hep böyle kalsak keşke.

ben ramazanda sitenin önünde top atılmasını bekleyip atılınca 100 metre koşusundaymış gibi koşmayı özledim. zile basıp annem cama çıkınca "aannneeeee bi lira atsana" demeyi ve o 1 lirayla dünyaları almayı özledim. o güzel arkadaşlıkları özledim. surata çarpan o sert ve kalitesiz hatta en sonunda yırtılan beyaz topu özledim. sürekli kaleye geçirilip yonede gidilen maçları özledim. ben bu dünyanın kirinden pasından uzak ufak kalbimin ve o minik dünyayı özledim.

çocuk olmak dünyanın en saf temiz duygusudur.bir kere içinde kötülük yapacak birşey yok yalnızca oyundan ibaret bir hayat.çocuk olmak sokaklarda akşam ezanına kadar oyun oynamaktır ve en güzel yanı akşam ezanı okununca annenin sesleneceğini bile bile ev çevresinden uzaklaşmaktır şimdiki çocuklar çocuk mu ki be tabletten kafasını kaldırmayan bir nesil üzüyor beni açıkcası

düştüğü zaman ağlayıp naz yapacak kimsesi olmayan çocukların olduğu bir dünyada olmakta zor be

istediğin zaman ağlamak.

yeğenim (4) büyüyünce robot olmak istiyor. böyle bi şey işte. güzel,temiz,tasasız. tek derdi trt çocuk da 4x4 ün bitmesi

bugün dua ederken "canım allahim, guzel allahim, nolur beni affet." dedim. farkettim de bunu en son 9 yaşındayken demiştim. babaannemle dua ederken. keske hala çocuk olsam. tek derdim annemin beni ağaçtan indirmeye çalışmasıydı. seni cok özledim 9. yaşım. keske geri gelsen.

bu devirde çocuk olmak bile çok zor ya.ssss

çocukken babamın dayaklari sadece bedenimi acitiyordu büyüdüm artık ruhum aciyor çocuk kalsam da keşke hala dayak yesem

"çocuklar evlerden çıkmazlar. çocuklar, oyunlara inanırlar çünkü inanmayı isterler. i̇şte bu yüzden, inanmak kolay olduğu için çocukluk güzeldir. keşke çocuk olsam demek, keşke bana söylenen bütün yalanlara inansam demektir aslında." (bkz: şubat )

dedem derdi "hayatta en çok çocuklara saygı duy." diye neden diye sorardım sonra "çünkü onlar cennetlik, büyüklerin ne olacağı belli değil."

ya erkek olmak isterdim ya da çocuk olmak. kız olmayı kabul istemiyorum. şöyle bi 6 7 yaşlarında olsam çok güzel olurdu. (bkz: zaman makinesini etkinleştir) (bkz: herkes duşa kabinlere) (bkz: vınnn)

bilmiyorum

Şu an dışarda top oynuyorlar iki tanesi kale direği olalım diye tutturdu bir süre dikildiler çok sıkıcı bu iş diyorlar

Bizim mahallede çocuk yok. Haaa eski bizim çocukluğumuzsa konu bambaşka bir zamandı her şey çok güzeldi. Komşuluk, güven samimiyet kokardı. Şimdi nerdeeee. İyi ki bu devrin çocuğu değilim. Ama hala sevdiceğimin yanında büyüyemeyen çocuk gibiyim

En güzel yıllardır. Keşke yine akşama kadar bisiklet sürsem de eve gelince annem terlikle dövse.

Sanırım gerçekten yaşayabildiğim olaylardan birisi. Çocukluğu tüm zevkiyle geçirmiş olabilirim. Biz "cilli" diyoruz, başka yerlerde "misket" diyorlarmış. Çocukluğumun en sevdiğim oyunuydu. Bol bol köktüm insanları. Baş oynardık, lörs oynardık, kuytu oynardık. Tabi kart oyunları da var. Futbolcu kartları vardı, bilirsiniz, hala da var zaten. Sırasıyla numarasının son rakamını söyleyerek yere atardık. Aynı sayı arka arkaya gelirse son atan hepsini alırdı. Masum bir kumar oyunu işte ne dersin. Bi de çarpıştırmaca vardı. Oyundan önce, ön ve arka olmak üzere seçim yapardık yere ön düşerse ön diyen, arka düşerse arka diyen kazanırdı. Belki çok tehlikeli ama bir keresinde süs havuzunda arkadaşlara gizlice yüzmüştük. Yeni yapılan salçanın tadını çok iyi biliyorum. Hala daha her sene yerim yeni yapılan salçalı ekmek :) Dedemler, büyükannemler köyde yaşarlar. Sık sık da gideriz. Bir çok kez inek sağdım. Kuzu sevdim. Ata bindim. Tavuk besledim. Civcivleri olan tavuğun koruyuculuğa bizzat şahit oldum. Yılan görüp topukları kalçaya vura vura kaçtım :) neredeyse her meyveyi her sebzeyi organik olarak dalından kopardım yedim. Dağa mantar toplamaya çıkıp 1 saatte 2 adet mantar topladığım da oldu 15dk da 2 kilo topladığım da:) ve en güzel tarafı bunları hala yapabiliyor olmak

Çocuk olmak bir insanın en masum ve eğlenceli zamanlarıdır bence. Ben insanın yaşı ne kadar büyüsede içindeki çocuğun hep kaldığına inanırım. O yüzden insanların içindeki çocuğu öldürmemesi gerek. Mesala ben 8 yaşımda ne kadar çocuksam 80 yaşımdada o kadar çocuk olucam. Bir insan içindeki çocuk ruhunu ne kadar saklayıp korursa en kötü zamanlarında bile sevinmek için sebebler bulabilir. :))

Bir insanın en masum, en eğlenceli, en rahat zamanlarıdır. Otobüste, uçakta, kafede, markette, halka açık her yerde istediğin olmadığı için, rahatsız hissettiğin için çığlığı basıp ağlayabilirsin mesela. Evde koşturup alt komşunun başına evi yıkabilirsin. Başka insanlar acaba sesten rahatsız olur mu diye düşünmene hiç gerek yoktur sadece eğleniyorsun, enerjini atıyorsundur. İnsanlara gözlerini dikerek rahatsız edici biçimde bakabilirsin. Düşünmeden konuşup başka insanları kırabilirsin. Zayıf, yalnız, farklı gördüğün insanları dışlayıp zorbalık yapabilirsin. O insan ileride yıllarca depresyonla, anksiyeteyle uğraşacak ama sen çok masumsun.

ne güzel şey be. büyüdükçe bi şeyleri, çok şeyi kaybediyoruz. mesela geçenlerde bir kız çocuğu gördük. iki yaşında falan. öyle güler yüzlü, öyle sevimli ki. bi kolunun dirseğinden aşağısı yok. anne karnında gelişmemiş o kolu belli. bir de onunla hemen hemen yaşıt benim küçük kızımla adaş çıktılar. ben endişelendim ister istemez, küçük kızım neyse de büyük kızım üç yaşında konuşuyor. ya, anne bu kızın koluna ne oldu derse ve ailesi kötü olursa orda diye. insanın dikkatini direkt çeken şey o çünkü. ama çocuklar bizim gibi değilmiş işte. hiç fark etmediler biliyor musunuz? tek dertleri birbirlerine bebeklerini göstermek, koşturmak, gülmek, oynamak oldu. hiç dikkatlerini çekmedi o çocuğun bi kolunun olmaması. çünkü önem verdikleri tek şey o an, o kızla oynadıkları oyundu. farklı olup olmaması değil. ne demiş şebo; yeniden doğup gelsem, çocuk kalır büyümezdim.

Sokak hayvanları için dışarıda 2 tane su kabı var onları temizleyip doldurdum, sigara içmek için çardağa geçerken 3 tane çocuk geldi, beni görünce abi su içebilir miyiz diye sordular buyurun ama boşa akıtmayın dedim. Sularını içtiler, birisi ellerini yıkadı. 10 dakika sonra tekrar geldiler, binanın köşesinden bakıyorlar, belli karın ağrıları var. Dedim çocuklar hayırdır bir şey mi oldu, ıghh mıghh ettikleri sonra bakla çıktı ağızlarından Ceplerinde bozuk paraları varmış ve eskimiş, yıkayıp bakkala verecekleemiş, niye dedim eski diye almazsa bakkal olmaz dediler, ulan dedim ne adamlarsınız, öyle bir gündü.